De eenzaamheid van een miskraam

Anne meldt zich bij Fiom aan voor de verwerking van haar miskraam. Deze was twee maanden geleden na een zwangerschapsduur van 8 weken. Bij de eerste echo zag alles er goed uit maar 2 weken later had Anne ineens bloedverlies. Bij de vervroegde, tweede echo bleek dat er geen hartslag meer was. Ze voelt zich overvallen, verdrietig en leeg en blijft een paar dagen thuis van haar werk.

Moe en eenzaam
Als ze weer aan het werk gaat, merkt ze dat ze moeite heeft om zich te concentreren, erg moe is en snel huilt. Ook voelt ze zich regelmatig eenzaam. De eerste week was er nog wel belangstelling vanuit haar omgeving, maar dat hield al snel op. Ze vindt het zelf ook lastig om er tegen anderen over te beginnen en is bang dat ze zich aanstelt.

Verwerking verdriet
Anne heeft aan een Fiom-hulpverlener uitgebreid over de miskraam verteld en haar verdriet geuit. We bespreken op welke manier ze hier aandacht voor kan vragen in haar omgeving en dat ze kan kiezen met wie ze haar gevoelens wel en niet deelt. Ook de communicatie met haar leidinggevende is onderwerp van gesprek. We onderzoeken de balans tussen toegeven aan verdriet en blij zijn met afleiding, zoals op haar werk. Psycho-educatie over het proces van rouwen, ook na een miskraam, geeft haar handvatten en meer acceptatie van haar situatie en emoties. Andere onderwerpen van gesprek zijn: het vertrouwen in haar lichaam (“kan ik nog wel een keer zwanger worden?” en het belang van afscheid nemen. Na een zestal gesprekken heeft ze de miskraam aanvaard en voelt Anne zich veel beter.

Andere ervaringen

Schande in de familie

Soraya

Na een paar gezellige dates komt Soraya er ondanks veilige seks achter dat ze zwanger is. Een toekomst met haar date ziet ze niet zitten. Maar een kind alleen opvoeden? Dat is een schande in haar familie. 

Lees het verhaal